به نقل از «ایران اکونومیست»

صنعتی برای فنای انسان و جهان؛ مد

تاریخ انتشار: ۱۸ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۴۴۲۷۴۰

جذابیت‌های پوشاک و تنوع مدل‌ها و جنس‌های مختلف در بین انسان‌ها اجتناب‌ناپذیر است اما این جذابیت پشت صحنه‌های نامطلوبی را هم در پی دارد. «مجله مهر» پشت پرده صنعت مد را بررسی کرده است.

صنعت مد با مدل‌های زیبا، لباس‌های زیبا و جدیدترین خلاقیت‌های طراحان مد در جهان، روشن و پر از سرگرمی به نظر می‌رسد. با این حال، جنبه تاریک‌تری برای این صنعت وجود دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ممکن است تعجب کنید، اما خوب است بدانید که دنیای صنعت مد با عباراتی مانند کنترل اجباری، آلودگی محیطی، خشونت فیزیکی و اخلاقی، استثمار جنسی، قاچاق انسان و بسیاری موارد دیگر که در پشت لباس‌های باز، پیراهن‌های فانتزی و هزاران آرایش پنهان شده‌اند، تداعی می‌شود. در این گزارش در مورد چند نکته غیر شفاف از این صنعت صحبت کرده‌ایم و از اسرار تاریک پشت صحنه آن پرده برداشته‌ایم.

دومین آلوده کننده بزرگ محیط زیست در جهان

به گزارش خبرگزاری الجزیره که در تاریخ ۱۴ تیرماه ۱۴۰۱ توسط «محمد سنگله» منتشر شده است، «صنعت مد» و «مد» یکی از آلاینده‌ترین صنایع در جهان است که بیشتر از مجموع بخش‌های کشتیرانی، هوانوردی و هوانوردی باعث آلودگی می‌شود. همچنین مسئول ۲۰ درصد فاضلاب جهان و ۱۰ درصد انتشار کربن سمی در جهان است. به گفته slidebean، کارشناسان می‌گویند این صنعت دومین آلوده‌کننده بزرگ محیط‌زیست پس از صنعت نفت است.

مثلاً برای ساخت یک شلوار جین حدود ۷۵۰۰ تا ۱۰۰۰۰ لیتر آب نیاز است که معادل ۱۰ سال آب آشامیدنی برای یک نفر است. یا در مورد ساخت یک پیراهن نخی، ۲۷۰۰ لیتر آب نیاز دارد که معادل ۳ سال آب آشامیدنی برای یک نفر است. البته اثرات زیست محیطی شامل چیزی بیش از آب می‌شود، مثل انتشار کربن، آلودگی و تخریب زمین. ناگفته نماند که صنعت مد مستلزم نیروی کار زیادی هم هست. چیزی حدود ۱ نفر از هر ۶ نفر در سراسر جهان که کار می‌کنند در این صنعت مشغواند.

وقتی به مد فکر می‌کنیم، باید فراتر از تولید لباس برویم، مد یک چرخه زندگی کامل است، یک سبک زندگی! پس مواردی همچون حمل و نقل، مصرف، استفاده و دفع نهایی زباله نیز از دل همین صنعت بیرون می‌آید که همه این‌ها روی محیط زیست اثرات عظیم و حتی مخربی می‌توانند داشته باشند.

برده داری مدرن و تله مد سریع

در همین گزارش آمده: «شاید برخی از شما فکر کنید که برده داری خیلی وقت پیش به پایان رسیده است، اما این فقط یک خیال است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که برده‌داری هنوز وجود دارد. طبق گزارشی که چند روز پیش توسط پلتفرم «زن قابل توجه» منتشر شد، بیش از ۴۰ میلیون نفر برده در جهان وجود دارد. افرادی که در سراسر جهان از برده داری رنج می‌برند و بیشتر این جمعیت را زنان و دخترانی تشکیل می‌دهند که در صنعت مد یا آزمایشگاه‌های «فست مد» در آ سیا کار می‌کنند.

«مد» یا «مد سریع» یک اصطلاح معاصر است که در خرده فروشی مد برای معرفی طرح‌هایی استفاده می‌شود و مستقیماً با استفاده از کت واک پیش می‌روند. آن هم با کمترین قیمت! خوب است بدانیم که در انتخاب مدل برای نمایش کت واک از مدل‌های حرفه‌ای یا داوطلبان بهره می‌گیرند. افرادی با اندام‌های کشیده و استخوانی و پوست‌های زیبا در بازه سنی ۱۶-۲۵ سال انتخاب می‌شوند. البته به دلیل این که آماده شدن برای کت‌واک‌های برند‌های بزرگ نیاز به آموزش‌های حرفه‌ای دارد، سعی می‌کنند افرادی با سنین پایین‌تر یعنی ۱۶-۱۸ سال، را استخدام کنند.»

حقایق ترسناک در پشت صنعت مد

باید باور کنیم یکی از مشکلات مدل شدن در این صنعت، نگه داشتن فرم کلی بدن در شرایط مطلوب آژانس مد مورد نظر است. شخص مدل، برای این‌که طبق قراردادی که با مجموعه تحت پوشش گذاشته است بتواند البسه و زینت آلات و کیف و کفش را تبلیغ کنند، باید فرم بدن خود را حفظ کرده و از آن خارج نشود. به همین دلیل در بسیاری از مواقع مدل‌ها دست به رژیم‌ها و محدودیت‌های عجیب و سخت می‌زنند و با روش‌های خاص اجازه نمی‌دهند که فرم بدن‌شان تغییر کند. بخشی از این کار‌ها را در سبک زندگی افرادی که به عنوان مدل‌های معروف معرفی شده‌اند می‌توان مثال زد.

دیختیار، یکی از مدل‌های روسی در سال ۲۰۱۲، در مصاحبه‌ای با فاکس نیوز گفت: «سوپرمدل‌ها بسیار وابسته به سیگار، ملین‌ها، قرص‌های لاغری و دارو‌های ضد اشتها هستند.»

چرلی هاوارد مدل سابق، با انتشار نامه سرگشاده به یکی از آژانس خبری که برای او در فیس بوک کار می‌کرد نوشت: «من در مورد جسم خود احساس خجالتی ندارم. من راضی نیستم روزانه به عنوان کالا با من رفتار شود و بدنم در تلاش برای رسیدن به استاندارد‌های پوچ و غیر ممکن زیبایی که شما درخواست کرده اید فرسوده شود. من به‌خاطر کسی حاضر نیستم خودم را از بین ببرم. این حتی سرگرمی نیست بلکه خودکشی است.»

جکی کریستی، طراح لباس و مدل سابق می‌گوید: «قبل از نمایش زنده‌ی لباس، مدل‌ها از هر روشی برای کاهش چربی و آب بدن استفاده می‌کنند. حتی برخی مدل‌ها از رژیم‌های ناسالم و خنده‌داری مانند رژیم سوپ کاهو و رژیم لیمو ترش، استفاده کرده و قرص‌های لاغری مصرف می‌کنند. گاهی، یک ماه تمام از دیتاکس‌ها و سم‌زدا‌ها استفاده می‌کنند و ۳ ساعت در روز ورزش می‌کنند. این دیوانگی است.»

خانم استرالیا در سال ۲۰۱۶ توضیح می‌دهد: «بدتر از همه این است که صاحبان آژانس‌هایی که از مدل‌های مد استفاده می‌کنند، پرداخت دستمزد‌ها را به تأخیر می‌اندازند تا آن‌ها در زیر گروه آژانس باقی بمانند طوری با من رفتار شده که حالا از غذا می‌ترسم.»

الکسلی رن مدل لباس ۲۰ ساله گفته: «که فشار روانی فراوان به منظور برآوردن انتظارات دائمی و ظاهری برازنده و باریک و لاغر باعث شده تا نوعی بیماری بی اشتهایی و یا بی اشتهایی عصبی برایم رخ بدهد، حالا از شرایط رعایت زندگی محروم شده ام تا آن را فدای جذابیت و موفقیت و شهرت، نمایش برای دیگران نمایم. با تزریق آمپول و صرف قرص‌های ملین‌ها صورتی بسیار زشت و دردآور برای تناسب اندام به من تحمیل شد که در موارد مشابه اختلالات روحی و روانی به افرادی که همکار من بوده اند عارض شده است.»

ایدین مک کای مدل مد دیگر، این‌طور افشا کرده است: «کسی را می‌شناسم که وسوسه شد تا به منظور برتری در نمایش مد، استخوان ران خود را با یک اره الکتریکی، باریک کند و تمام راه‌های ناسالم برای از دست دادن وزن را انجام داد. اکنون تبدیل به استخوانی در پوست شده است، اما این نیز برای طراحان لباس کافی نبود.»

کارا دلوین، یکی از پردرآمدترین مدل‌های دنیا، اخیراً در مصاحبه‌ای مدلینگ را «وحشتناک» خواند. او می‌گوید: «سخت است در حرفه‌ای باشی که هرروز همه به تو می‌گویند زیادی خوش گذرانده‌ای و باید وزن کم کنی.»

یکی از بدترین و وحشتناک‌ترین موارد این رژیم‌های سخت و ناسالم، مربوط به مدل فرانسوی، ایزابل کارو است. او روزانه یک عدد شکلات و یک فنجان چای که هربار تنها یک قاشق غذاخوری از آن می‌خورد را مصرف می‌کرد. او می‌دانست که این کار خطرناک باعث مرگش می‌شود، اما به گرسنه نگه‌داشتن خود ادامه داد. ایزابلا کارو در سال ۲۰۱۰، بر اثر آنورکسیا یا کم‌خوری عصبی از دنیا رفت.

کریستی کلمنتس درباره‌ی موارد عجیب و ترسناکی که در طی سال‌ها فعالیت به‌عنوان سردبیر مجله‌ی وُگ از مدل‌ها دیده بود، گفت: «مدل‌ها برای از بین بردن احساس گرسنگی خود دستمال کاغذی می‌خوردند، به خود گرسنگی می‌دادند و برای کاهش وزن جراحی می‌کردند.»

آلیس جکسون، یکی از مدل‌های پلاس سایز گفت: «گاهی در روز فقط کاهو مصرف می‌کرده و دو ساعت در روز ورزش می‌کرده است.»

سوفی نولانِ مدل نیز اعتراف می‌کند که اختلالات خوردن باعث شد به شدت دچار کاهش وزن شود. او روزانه هفت ساعت ورزش می‌کرد و کم‌خوری عصبی باعث شد چندین بار در بیمارستان بستری شده و دچار حملات قلبی شود.

بریا مورفی، دختر ادی مورفی که به‌عنوان مدل فعالیت می‌کند، در مصاحبه‌ای با good morning America گفت مدل‌های زیادی را دیده که پنبه را در آب‌میوه خیس می‌کرده و می‌خوردند. این کار باعث می‌شود مدل‌ها بدون این‌که وزن اضافه کنند، احساس سیری کنند. طبق گفته مختصصان، این روش بسیار خطرناک است؛ زیرا پنبه حاوی مواد شیمیایی است و خوردن آن برای بدن ضرر دارد.

مصرف مواد مخدر

جانیس دیکینسن در دورانی که فعالیت‌های مدلینگ داشت با اعتیاد به مواد مخدر دست و پنجه نرم می‌کرد. او می‌گوید مقادیر زیادی مواد مخدر و الکل در اختیار مدل‌ها گذاشته می‌شد.

دیختیار مصاحبه خود گفت: «من شنیده‌ام که آژانس‌های مدلینگ، مدل‌ها را وادار می‌کنند کوکائین مصرف کنند تا متابولیسم بدن را سرعت ببخشند و کمتر غذا بخورند. انواع و اقسام تزریقات در بین مدل‌ها رواج پیدا کرده، از جمله تزریق T۳ که مدل‌ها برای افزایش عملکرد تیروئید و در نتیجه افزایش متابولیسم بدن مصرف می‌کنند.»

در گزارشی که خبرگزاری تسنیم در سال ۱۳۹۵ منتشر کرد آمده: «مینا خانمی ۳۰ ساله به گزارشگر می‌گوید: «بسیاری از افراد که شور و شوق ورود به این حرفه را دارند. برای رساندن سایز و وزن خود به حد تعیین شده برای یک مدل، آسیب‌های جدی به خود وارد می‌سازند. برخی از آن‌ها رژیم‌های سختی می‌گیرند که مناسب نبوده و به همین دلیل دچار مشکلات جسمی و روحی فراوانی می‌شوند. بسیاری دیگر از افراد هنگام ورود به حرفه مدلینگ به سوی قرص‌های کرفس روی می‌آورند که تبعات زیادی برای آن‌ها دارد. متأسفانه آن‌ها به حدی غرق وارد شدن به این فضا می‌شوند که به سلامت خود توجهی ندارند. برخی از این افراد با استفاده از مکمل‌ها و نخوردن آب کافی، آب بدن شأن خشک شده و دچار بیماری‌های غیر قابل درمانی می‌شوند. همچنین بیماری آنورکسیا در میان مدل‌ها شایع است، و در جریان این بیماری دچار اختلالات تغذیه‌ای می‌شوند.»

مینا ادامه می‌دهد: خانم‌های متاهلی که وارد حرفه مدلینگ می‌شوند، قرار داد‌های مدت دار امضا می‌کنند و در این مدت حق باردار شدن ندارند.

این مدل ۳۰ ساله می‌گوید: «متاسفانه بزرگترین خطری که مدلینگ را تهدید می‌کند، مواد مخدری است که آن‌ها را سریع لاغر می‌کند. بسیاری از دوستان من به حدی مشتاق وارد شدن به دنیال مدلینگ را داشتند که به سمت شیشه و کوکائین رفته اند و آینده خودشان را تباه کرده اند.»

اعتیاد به خرید

در یکی از فیلم‌های مرتبط با صنعت مد و پوشاک تحلیل خوبی از یکی دیگر از آفت‌های این صنعت در زندگی انسان‌ها می‌بینیم. فیلمی کمدی-درام که در سال ۲۰۰۹ میلادی ساخته شده است. سوفی کینسلا سناریوی این فیلم را نوشته و تلاش کرده در آن سبک زندگی یک دختر عاشق خرید را به نمایش بگذارد. فیلم «اعتراف یک معتاد به خرید»

داستان این فیلم در واقع به صنعت مد و روانشناسی مد و حتی جامعه شناسی مد و پوشاک پرداخته است. اعتیاد به خرید همچون اعتیاد به شبکه‌های اجتماعی یکی از بیماری‌های عصر مدرن است؛ که سبب می‌شود بخش قابل توجهی از ذهن و فکر انسان را به خود مشغول کند و سبک زندگی انسان را به سمت مصرف‌گرایی سوق دهد.

در واقع چیزی که در این فیلم دیده می‌شود عشق و اعتیاد دختر نقش اول این فیلم به خرید پوشاک است. این کار هم به سپری کردن زمان می‌انجامد و هم او را با جدیدترین طرح‌ها و استایل‌های برند‌های مختلف آشنا می‌کند.

ربکا (نقش اول فیلم) محسور مانکن‌های پشت ویترین بوتیک‌های مطرح نیویورک می‌شود و در تصاویر این فیلم شاهد طوفان مانکن‌ها و برند‌های خانه‌های مد جهان صنعت پوشاک هستیم.

دقیقاً به همین خاطر ربکا همیشه مقروض است و باید در محیطی کار کند که دوست ندارد!

چند خط آمار

توجه شما را به مصاحبه‌ای که در سال ۲۰۱۹ در آکسفام با ۴۷۲ کارگر پوشاک در ویتنام و بنگلادش دو کشوری که مد استرالیا در آن‌ها ساخته می‌شود، جلب می‌کنیم:

این گزارش نتایج ترسناکی را نشان داد، از جمله:

از هر ۱۰ کارگری که در بنگلادش مصاحبه شده اند ۹ نفر نمی‌توانند غذای کافی برای خود و خانواده خود تهیه کنند و برای گذران زندگی خود بدهکار هستند.

۷۲ درصد از کارگرانی که در کارخانه‌های بنگلادش که برند‌های اصلی را در استرالیا عرضه می‌کنند و ۵۳ درصد در ویتنام مصاحبه شده‌اند، وقتی بیمار یا مجروح هستند، نمی‌توانند هزینه درمان پزشکی را بپردازند و البته تحت پوشش هیچ نوع بیمه درمانی نیستند.

۷۶ درصد از کارگرانی که در کارخانه‌های بنگلادش و ۴۰ درصد در ویتنام مصاحبه شده اند، آب سالم در داخل خانه ندارند.

همچنین در بنگلادش، از هر ۳ کارگر مورد مصاحبه، ۱ نفر از فرزندان خود جدا می‌شود و نزدیک به ۸۰ درصد از این موارد به فقدان درآمد کافی نسبت داده می‌شود.

در آگوست گذشته، برند معروف مد شین توسط خبرگزاری رویترز به دلیل افشا نکردن شرایط کاری در طول زنجیره تأمین خود که طبق قوانین انگلیس مورد نیاز است، متهم شد. تا همین اواخر، این شرکت به اشتباه در وب سایت خود عنوان می‌کرد که شرایط کارخانه‌هایی که از آن استفاده می‌کند توسط سازمان‌های بین المللی استاندارد کار تأیید شده است که صحیح نبوده است.

تجاوز، بهره کشی جنسی و قاچاق انسان

در مستندی که اخیراً توسط روزنامه بریتانیایی he Guardian و Wonderhood Studios تهیه شده است، بر اساس گزارش تحقیقی لوسی آزبورن، روزنامه‌نگار بریتانیایی، با عنوان Scouting for Girls: Fashion's Darkest Secret Review تجاوز و آزار گسترده دختران جوانی که در سنین ۱۳، ۱۴ و ۱۵ سال توسط کسانی که قرار است مسئولیت امنیت و حفاظت از آن‌ها را بر عهده بگیرند مطرح شده است.

این فیلم به طور خاص بر روی ۴ نفر تمرکز می‌کند: جان کازابلانکا، جرالد ماری، ژان لوک برونل، کلود داد. این‌ها کسانی هستند که روی صنعت مد در دهه هشتاد و نود میلادی در قرن گذشته، یعنی پر زرق و برق‌ترین دوران در جهان، تسلط داشتند. در آن زمان که تاریخچه این صنعت به اوج خود رسید، با سوپرمدل‌های بسیار زیبا در اطراف، وعده موفقیت، پول، شهرت و سفر برای بسیاری از زنان جوان در سراسر جهان به طرز باورنکردنی وسوسه ایجاد کردند، اما واقعیت چیز دیگری بود که پشت آن پنهان شده بود. درخشش!

نکته جالب ماجرا اینکه سه نفر از این چهار نفر مُردند و فقط ماری هنوز زنده است که او هم به طور قاطع تمام این «ادعاها» را رد می‌کند.

تمرکز این فیلم بر روی «پیشاهنگان» و عواملی است که به دنبال زیبایی‌های برازنده می‌گردند. این دخترانی که قربانی شکارچیان پر زرق و برق می‌شوند. وقتی آن‌ها داستان‌های دلخراش خود را در این فیلم تعریف می‌کنند، بینندگان مانند مدل‌های سابق کری اوتیس، شاونا مبهوت می‌شوند.

ماجرا‌هایی که در این فیلم توسط زنان گزارش می‌شود سناریو‌های مشابهی دارد. دختران و زنان جوانی که از کشور‌های مختلف بودند و از خانواده خود دور و منزوی شده‌اند و به دنبال سرپناه و درآمد برای امرار معاش خود هستند به عنوان مدل وارد این آژانس می‌شوند. در نهایت از آژانس هم بسیار متشکر هستند که امکانی را برای ادامه زندگی آن‌ها فراهم کرده است.

داستان از اینجا شروع می‌شود: یک مکالمه خوب، یک شانه برای گریه کردن، کمی حمایت و احساس تفاهم و سهیم شدن، مرحله بعد زمانی است که رئیس به دختر پیشنهاد می‌کند در آپارتمان بماند و بخوابد، سناریو به خوبی و با درایت تا این لحظه پیش می‌رود. بالاخره اینکه شب است و دیر شده، کم‌کم فضا متفاوت رقم می‌خورد و آزار و اذیت و تجاوز رخ می‌دهد.

کلمه «شکست» و احساس تلخ «حقارت» بر لبان این دختران زیاد استفاده می‌شود. مردان تجاوز می‌کنند و سپس به خواب می‌روند، در حالی که دختران جوان تا سحر بی صدا دراز می‌کشند و گریه می‌کنند و وحشت زده می‌مانند.

مدل سابق «جیل داد» در این فیلم اشاره می‌کند که آژانس‌ها مدل‌هایی را به مردانی که مبالغ گزافی برای آن‌ها می‌پردازند «ارائه» می‌کردند، این افراد ثروتمند پس از دیدن عکس این مدل‌ها در کاتالوگ‌های خصوصی، دختران را انتخاب می‌کردند. عملی که کاملاً در واژه اصطلاحی «قاچاق توسط انسان» تعریف می‌شود. همچنین سایر کلمات و اصطلاحات بیانگر این وضعیت، همچون کنترل اجباری، اجبار، اغوا و...

در واقع، این اتفاق در دنیایی رخ می‌دهد که متجاوزان به ندرت پاسخگو هستند، جایی که «محکومیت‌های تجاوز جنسی» در سراسر جهان بسیار کم است!

در آن زمان «جیل» و دیگرانی مانند او معتقد بودند که این اتفاقات وحشتناک فقط برای آن‌ها رخ داده است تصور می‌کردند که خودشان عامل اتفاقی هستند که برایشان رخ می‌دهد. این احساس گناه است که در رخداد «تجاوز» همیشه بر قربانی غالب است و به مجرم واقعی این فرصت را می‌دهد که از مجازات فرار کند و تجربه می‌گوید که افراد بسیار کمی سعی کرده‌اند به او کمک کنند یا حتی از آن‌ها در برابر هیولا‌های انسانی اطراف خود محافظت کنند.

بررسی این مستند دردناک کمک کرده تا قربانیان پراکنده در سراسر جهان گرد هم آیند. قربانیانی که اکنون تعداد زیادی از قربانیان دیگر را بسیج می‌کنند تا به تحقیقات جنایی گسترده برای این پرونده در فرانسه کمک می‌کنند و امیدوارند که حداقل ماری را به دست عدالت بسپارند.

تغییر برای همه چیز دشوار است، اما این فیلم پشت صحنه این صنعت پر زرق و برق را بار دیگر آشکار کرد، و بسیاری از راز‌ها و نقص‌های آن را فاش کرد.

صنعت مد یا فروش بدن در ایران

به گزارش تسنیم در شهریور ۱۳۹۵: «دکتر مجید ابهری رفتار شناس و آسیب شناس اجتماعی می‌گوید: از نگاه رفتارشناسی اجتماعی، مشاغل به گروه‌های مجاز، جرم و غیرمجاز و مشاغل بد تقسیم می‌شوند. ممکن است مشاغل بد از لحاظ قانونی جرم نبوده و حتی در چارچوب مقررات جاری نیز باشد، اما به خاطر ماهیت رفتار‌ها اینگونه حرفه‌ها در مسیر نادرست حرکت می‌کنند. مدلینگ یا مانکن بودن اگر به عنوان یک شغل ارزیابی شود، نمایش و فروش بدن به حساب می‌آید. اینگونه افراد باید برای پرکردن جیب‌های سرمایه داران، خود را با دشواری رو به رو سازند. بسیاری از مدل‌های اروپایی دچار آسیب‌های روحی و جسمی گردیده و به خاطر رژیم‌های سخت غذایی و نگه داشتن خود در فرم مطلوب سرمایه داران دچار آنورکسیا یا بی اشتهایی عصبی می‌گردند که در مدتی کوتاه شکل و چهره‌ای ترسناک پیدا کرده و بسیار زود جان خود را از دست می‌دهند.

ابهری می‌افزاید: مدل‌ها حداکثر تا سی سالگی مورد توجه می‌باشند که آن هم در صورتی است که در شرایط مطلوب قرار گیرند. بعضی از دختران و پسران جوان که دارای امتیازات ظاهری هستند به خاطر رویاپردازی‌های خود وارد این حرفه می‌شوند و تصور می‌کنند نمایش دادن بدن و امتیازات فیزیکی، آن‌ها را به ستاره‌های جهانی در عرصه هنر یا سینما تبدیل می‌کند.

این آسیب شناس اجتماعی ادامه می‌دهد: زندگی خصوصی اکثر مدل‌ها بی آرام، پر اضطراب و خستگی آور می‌باشد؛ و اگر آن‌ها براساس اخلاق و وجدان، وضعیت و شرایط خود را بیان کنند، دیگر هیچ جوانی به این مسیر قدم نخواهد گذاشت.

وی راجع به مشکلات ناشی از شغل مدلینگ می‌گوید: فساد اخلاقی، متلاشی شدن زندگی زناشویی، بیماری‌های عصبی و مغزی و ضعیف شدن بینایی که تحت تأثیر نورپردازی‌ها و صدا‌های محیطی برای آن‌ها ایجاد می‌شود تا پایان عمر همراه مدل‌ها می‌ماند. همچنین کت واک یا راه رفتن گربه‌ای، پا‌ها و بدن آن‌ها را از شرایط عادی اسکلت بندی بدن خارج می‌کند.

مجید ابهری در پایان تاکید می‌کند: هیاهو در فضای مجازی و تبلیغات دروغ و بزرگ نمایی در مورد این شغل فقط سرابی فریبنده است که جوان‌ها را به سوی باتلاق هولناک فساد و نیستی می‌کشاند.»

«مدت زمان زیادی از فعالیت آژانس‌های مدلینگ کودک در ایران نمی‌گذرد، اما در همین مدت نسبتاً کوتاه توانسته‌اند والدین زیادی را به خودت جذب کرده و پول خوبی به جیب بزنند. حال، این روز‌ها شاهد اپیدمی شدن این آژانس‌ها و تبلیغات گسترده آن در سوشال مدیا و دیگر رسانه‌ها هستیم.

اگر سری به سایت‌ها بزنیم عناوینی، چون «ترفند‌های کم هزینه برای خوشتیپ شدن فرزند دلبندتان»، «برای اینکه یک فرزند خوشتیپ داشته باشیم چه کنیم؟»، «با ما دخترتان را مانند یک خانم بزرگ کنید» و «ملکه مد اینستاگرام و خوشتیپ‌ترین نوزاد دنیا» به چشم می‌خورد که تنها به دنبال سودجویی در مدلینگ کودکان هستند.

فاطمه حسینی فر، فعال حوزه کودک به ایسنا گفت: «والدین با مدلینگ کردن فرزندان قبل از هر چیز در پی ارضای حس خودنمایی «خود» هستند چرا که این مسئله هیچ نفعی برای کودک ندارد و مصداق بارز کودک آزاری است.

وی، این گونه رفتار‌ها را از جانب خانواده خودخواهانه خواند و بیان کرد: «کودک در این سن قدرت تصمیم‌گیری لازم و همچنین آشنایی با حریم خصوصی خود نداشته و انجام این عمل می‌تواند نوعی تجاوز به حقوق و حریم شخصی کودک محسوب شود.»

این روانشناس افزود: دیده شدن و خودنمایی نیاز طبیعی هر انسانی است، اما چه بهتر که به جای جسم کودک از استعداد‌های او برای دیده شدن استفاده شود، چه بسا یک نقاشی یا یک کاردستی بتواند استعدادی را در کودک آشکار کند که در آینده سرمایه او شود، نه آنکه به ظاهر خود اکتفا کرده و از آن کسب درآمد کند.

وی از کوتاهی والدین در آموزش حریم شخصی به کودکان خود گفت و افزود: رفتار‌های به ظاهر ساده‌ای، چون بوسیدن به زور کودک یا اصرار یا حتی گرفتنِ به زور اسباب بازی کودک توسط والدین برای دادن به کودک مهمان آثار مخربی روی روان و عزت نفس کودک می‌گذارد.»

منبع: مهر

منبع: باشگاه خبرنگاران برچسب ها: مد و لباس ، انسان

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: مد و لباس انسان سراسر جهان برای آن ها مصاحبه ای برده داری سبک زندگی مدل ها آژانس ها شده اند رژیم ها صنعت مد کت واک

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۴۴۲۷۴۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تأمین برق، چالش جدی شهرک‌های صنعتی

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، شبکه خبر در برنامه بالاتر با موضوع زیرساخت‌های شهرک‌های صنعتی میزبان آقای روح الله ابراهیمی، معاون فنی سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی ایران، آقای ولی پور، مدیرعامل شهرک صنعتی شمس آباد و آقای حسن محمدعلیزاده، رئیس هیئت مدیره شهرک صنعتی هشتگرد (ارتباط تصویری) بود.

سؤال: در سراسر کشور چقدر این مواد قانونی که تکلیف شده است به وزارتخانه‌های مختلف که بیایند این زیرساخت‌ها را آماده کنند، رعایت شده است؟
ولی پور: موضوع برنامه درخصوص زیرساخت شهرک‌های صنعتی است، یک مقدمه‌ای درخصوص زیرساخت شهرک‌های صنعتی عرض کنم. زیرساخت در شهرک‌های صنعتی به طور کلی دو بخش است، زیرساخت‌هایی که متولی ایجاد آن شرکت شهرک‌های صنعتی و در رأس آن سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی هستند، دسته دوم زیرساخت‌هایی هستند که توسط وزارتخانه‌های دیگر و دستگاه‌های مرتبط با موضوع وظیفه تأمین آن را دارند. درخصوص بحث اول، که زیرساخت‌هایی که باید شرکت شهرک‌های صنعتی در شهرک‌ها ایجاد کند، دوستان براساس برنامه عملیاتی که دارند، یک برنامه زمانبندی دارند، حسن آن این است که از صفر تا صد کار در حیطه اختیارات خودشان است، یعنی لازم نیست بروند و از دستگاه دیگری و از جای دیگری مجوزی بگیرند، براساس آن برنامه‌ای که تدوین کرده اند، هر ساله یک برنامه تهیه می‌کنند و بخشی از زیرساخت‌هایی که در تعهدشان است، ایجاد می‌کنند. در این موضوع بنده نمی‌گویم موضوع مطلوب است، کمبود‌هایی است که در ادامه عرض می‌کنم، ولی بدانید نظامند است، یعنی فرد پاسخگو است، می‌توانیم مراجعه کنیم و جلسه برگزار کنیم و مطالبه گری کنیم. نکته دوم زیرساخت‌هایی است که توسط ارگان‌های دیگر، یعنی خود شرکت شهرک‌های صنعتی که یک شرکت خدمات رسان است، خدمات گیر است مثل تأمین برق، مثل تأمین گاز، مثل دسترسی به شهرک‌های صنعتی باید ارتباط بگیرد با سایر ارگان ها. در این موضوع عمده چالشی که در شهرک‌های صنعتی است، در این بحث است، یعنی نهاد پاسخگویی نیست، کسی نیست که پاسخگوی این موارد باشد.

سؤال: یعنی خود شهرک‌های صنعتی که متولی شهرک‌ها
ولی پور: اینها هم پیگیری می‌کنند ولی تأمین برق، وزارت نیرو متولی تأمین برق کشور است در حوزه‌های مختلف. مصداقی بحث را ببریم، در شهرک صنعتی شمس آباد که قدمت آن برمی گردد به سی سال گذشته، از زمان تأسیس شهرک صنعتی تاکنون، در شهرک وزارت نیرو نزدیک به ۶۰۰ مگاوات برق را به مردم فروخته است، تعهد ایجاد کرده است، پول آن را از مردم دریافت کرده است. براساس آخرین گزارشی که من از خود دوستان گرفته ام، ظرفیتی که الان ایجاد شده است چیزی حدود ۲۵۰ مگاوات است یعنی ۵۰ درصد تعهدشان را هنوز نتوانسته اند تأمین کنند. موضوع اینکه پول گرفته است، یک قراردادی بسته است با سرمایه گذار و فعال صنعتی، آنها تعهدات را انجام داده اند، دوستان تعهدشان را انجام نداده اند، هیچ جایی هم پاسخگو نیست، دستگاه نظارتی باید ورود کند و این بحث را روشن کند. دوستان پیگیر بودند که بیایید و بروید سرمایه گذاری کنید، گفتیم ما سرمایه گذاری مان را کرده ایم. پیشنهاد بنده این است که در همین تأمین برق، دوستان یک ظرفیتی را ایجاد کرده اند و یک تعهد مانده دارند، تعهد مانده شان را ورود کنند، بدهند به خود صنعتگرا، خودشان بروند نیروگاه بزنند، برق شهرک را تأمین کنند و از این منجلاب و گرفتاری نجات پیدا کنند، واقعاً این یک چالش جدی است. اگر در شهرک بروید و از هر صنعتگری که بپرسید مشکل اصلی شما چه است، بحث تأمین برق، قطعی‌های برق، و در ادامه عرض می‌کنم.

سؤال: چقدر قطعی برق داریم؟
ولی پور: قطعی برق نظامند در زمان اوج مصرف بار که معمولاً از نیمه خرداد شروع می‌شود و تا اوایل مهرماه این موضوع ادامه دارد، سال گذشته دو روز در هفته.

سؤال: چه روزهایی؟
ولی پور: بستگی به برنامه زمانبندی دارد که به ما می‌دادند. مثلاً دوشنبه‌ها و چهارشنبه‌ها شهرکی مثل شمس آباد قطع می‌شد، شهرکی مثل عباس آباد سه شنبه‌ها و پنجشنبه‌ها قطع می‌کردند. دو روز در هفته واقعاً فاجعه برای شهرک و واحد صنعتی ایجاد می‌کند، این برنامه ریزی به جا، یکسری قطع برق‌های ناگهانی دارند که آن بدتر است.

سؤال: چه مقدار قطع برق ناگهانی داشته اید؟
ولی پور: سال گذشته قبل از اینکه این برنامه روتین شود، حدوداً ۱۰، ۱۵ روز ناگهانی بود. مثلاً در شهرک شمس آباد یک بحرانی هم ایجاد شد در تأمین برق شهرک، ما پیشواز رفتیم نزدیک به ۲۵ روز زودتر رفتیم به استقبال این برنامه زمانبندی که ایجاد کردند. نکته دیگر اینکه قطعی برق ناگهانی خسارت وحشتناکی به ماشین آلات و دستگاه‌های واحد‌های صنعتی وارد می‌کند.

سؤال: منظور شما این است که بدون هماهنگی با شما؟
ولی پور: بله دستگاه است، ماشین زیر بار است، خسارت به آن وارد می‌شود. موارد خاصی را باید بگویم، کارخانه داری که بوده است که کوره اش ریخته است، نزدیک به ۵۰۰ میلیون و ۱ میلیارد خسارت به او وارد شده است. از همه بدتر افت ولتاژ فاجعه بعدی است که در بحث برق در شهرک‌ها اتفاق می‌افتد.

سؤال: چقدر این زیرساخت‌ها را پیگیری کرده اید، مشکلاتی را که هنوز می‌گویند وجود دارد، چقدر پیگیری کرده اید و به کجا رسیده است؟
ابراهیمی: نکاتی را آقای مهندس به درستی اشاره کردند، آن قسمت از تعهداتی که ما خودمان می‌توانیم انجام بدهیم در شهرک، تقریباً براساس برنامه زمانبندی ما نیاز‌های واحد‌های صنعتی را برطرف کرده ایم.

سؤال: گفتند که مطلوب نیست؟
ابراهیمی: در مجموع به نظر بنده مطلوب است، یعنی آن قسمتی که وظیفه ذاتی شهرک صنعتی است، به اعتقاد بنده، مطلوب است، اما یک بخشی از کار مشترک است با وزارت نیرو و شرکت ملی گاز و سازمان آب منطقه ای، بله آن قسمت‌هایی که ما به تنهایی نیستیم و در سایر دستگاه‌های خدمات رسان دارند فعالیت می‌کنند، بله در برخی از شهرک‌ها و استان‌های ما درست است و ما تا فاصله و تا آن میزان مطلوب فاصله جدی داریم.

سؤال: چند تا از شهرک‌ها در این گزارشی که می‌دهید را شامل می‌شوند؟
ابراهیمی: ۸۶۰ شهرک و ناحیه صنعتی در کشور داریم که در آن واحد صنعتی مستقر است. از این مجموع اصطلاحاً می‌گوییم شهرک تقاضا محور و شهرک غیر تقاضا محور، تقاضا محور یعنی اینکه زیرساخت‌های آن مناسب است، واحد‌ها در آن مستقر هستند و تقاضای استقرار جدید دارند که تقریباً یک عددی بیش از نیمی این شهرک‌ها در زمره شهرک‌های تقاضا محور هستند. یعنی خدمات زیربنایی اولیه با همکاری دستگاه‌های خدمات رسان ایجاد شده است. همین شمس آباد که مثل زدند، یکی از شهرک‌های خوب کشور است، درست است در زمینه برق کاستی و کسری داریم، من این را قبول دارم، توسعه پست‌های برق در سال‌های گذشته انجام نشده است، ولی شهرک‌های صنعتی فی النفسه کار خودش را انجام داده است، رفته است توافقنامه پست را با وزارت نیرو منعقد کرده است، به تعهدات مالی اش عمل کرده است. یک نکته‌ای را توجه داشته باشید، پست برق که یک کار تخصصی است، اگر قرار است همه فعالیت‌های دستگاه‌های خدمات رسان را شهرک‌های صنعتی انجام بدهند، هم کار برق و هم کار آب و هم کار گاز را انجام بدهیم. در داخل شهرک ما انجام خواهیم داد، اما اینکه قانون گفته است تا درب ورود شهرک، برعهده دستگاه‌های خدمات رسان است. وزارت نیرو مکلف است پست‌های برق را احداث کند، خطوط انتقال برق را بیاورد، بحث آب را تا ورودی شهرک انتقال بدهد، شرکت گاز به همین ترتیب. دستگاه‌های خدمات رسان البته این را هم خارج از انصاف صحبت نکنیم، آنها هم مشکلاتی دارند، اخیراً جسله‌ای داشته ایم با توانیر، ما ۱۲۴ تفاهم نامه در سطح کشور داریم، حدود ۵ هزار مگاوات به ظرفیت برق شهرک‌های صنعتی اضافه می‌شود، از سال ۱۴۰۰ این تفاهم نامه‌ها منعقد شده است و برخی هم اواخر سال ۱۴۰۲، برخی مصوبات سفر ریاست محترم جمهوری بوده است، حدود ۱۲۴ موافقتنامه در حدود ۵ هزار مگاوات برق به ظرفیت شهرک‌های صنعتی کشور اضافه می‌شود. عدد اولی توافقنامه ها، در زمان عقد تفاهم نامه حدود ۹ و ۲ دهم همت بوده است مجموع اینها، الان با توجه به افزایش تورم و اتفاقاتی که افتاده است، تکمیل این پست‌ها عدد بالاتری را می‌خواهد، برخی از تجهیزات ممکن است که نیاز به واردات از خارج از کشور داشته باشد که در داخل نشود تولید کرد، بخش زیادی هم می‌شود خود همین موضوع این عدد اگر بخواهد به روز شود شاید عدد خیلی درستی باشد و در سقف بودجه این وزارتخانه‌ها نگنجد. یک بخشی از این از این بابت است که آن دستگاه‌های خدمات رسان به دلیل عدم اعتبار، نمی‌توانند آن خدمات را به واحد‌های صنعتی بدهند.
ولی پور: آقای ابراهیمی، فرمایشات شما را کامل و دقیق گوش کردم، بحث اینکه دستگاه دولتی اعتبار ندارد، آن موضوعی است که مشکل باید خودش برود. به صورت شفاف خدمت شما عرض کردم، انتظار بنده بعنوان نماینده صنعتگران، سازمان صنایع کوچک به این بحث‌ها ورود کند، در جا‌هایی که دارد تصمیم گیری می‌شود. در شهرکی مثل شهرک شمس آباد، ۶۰۰ مگاوات برق فروخته شده است و پول گرفته اند یعنی من صنعتگر تعهد خودم را انجام داده ام.

سؤال: آقای ولی پور، هزینه اش چقدر؟
ولی پور: هزینه اش طی سال‌ها و متناسب با آن سال‌ها بوده است. ایراد کار جای دیگری است، شرکت شهرک‌های صنعتی و دستگاه‌های خدمات رسان دولتی، متناسب با زمان پولی را که دریافت می‌کنند، این پول را ارزش را با تورمی که اتفاق می‌افتد را از دست می‌دهد و از آن طرف تعهدات شان می‌ماند. ما آمدیم یک موضوعی را کمک کردیم با همکاری سازمان صنایع کوچک، رفتیم زمانی که لایحه اصلاح قانون مالیات بر ارزش افزوده در مجلس داشت بررسی می‌شد، آنجا پیشنهاد دادیم که شهرک‌های صنعتی که الان شده است کانون درآمد دولت، مالیات واحد‌های صنعتی، به موقع توسط دولت اخذ می‌شود، آنجا یک درصد از این ارزش افزوده‌ای که از واحد‌های صنعنتی اخذ می‌شود برای دو منظور، نه فقط صرفاً بحث نوسازی با زیرساخت ها، برای تکمیل تعهدات سازمان صنایع کوچک که در زمان و به موقع نتوانسته است آنها هم نتوانسته اند در زمان، چون احداث یک شهرک زمانبر است و در طی یکسال که اتفاق نمی‌افتد، در حداقل دو سه سال، آن پولی را هم از واحد‌های صنعتی گرفته اند، ارزش اش را از دست داده است. ما برای جبران تأمین منابع مالی این پیشنهاد را دادیم، متأسفانه این طرح در دولت تصویب نشد، از طریق سازمان صنایع کوچک پیشنهاد شد ولی در دولت تصویب نشد. اگر اتفاق افتاده بود هم شرکت شهرک‌های صنعتی آن بخشی از تعهدات مانده شان که هنوز تکمیل نشده است، در بحث تأمین آب شهرک، اول گزارش آقای محمدزاده، یک اطلاعاتی دادند که در شهرک صنعتی ما تعهدمان این است که به قول معروف، ۳ دهم لیتر در ثانیه آب کنیم، ۲۵۰ متر مکعب گاز برای هر هکتار و برای هر شهرک تأمین کنیم، این در شهرک‌ها متناسب با رشدشان تأمین نشده است. اطلاعات دقیق شمس آباد را عرض می‌کنم، شمس آباد فاز عملیات اش چیزی حدود هزار و ۷۰۰ هکتار است، با همان نرم اگر بخواهند محاسبه کنند، چیزی در حدود ۳۰۰ لیتر حداقل باید آب برای آن تأمین شود. الان منابع آب ما چیزی در حدود ۱۵۰ متر است البته پروژه‌هایی دارند کار می‌کنند ولی این پروژه‌ها هنوز به نتیجه نرسیده است. آن چیزی که بنده عرض می‌کنم مطلوب نیست، نکاتی است که باید روی آن برنامه ریزی کنند.
ابراهیمی: آقای ولی پور، درخصوص آب اجازه بدهید نکته‌ای را بگویم، ببینید بحث آب البته من باید بگویم تغییر سیاست بخشی اش در دولت است، ممکن است در وزارت صمت باشد که ما موافق این قصه هستیم، بخشی اش خارج از وزارتخانه ما است. ببینید مستحضرید سهم بخش صنعت حداقل در شهرک‌های صنعتی ۲ درصد از مجموع آب، ۸ درصد خدمات، ۹۰ درصد بخش کشاورزی است. قرار بود در افق ۱۴۰۴ سهم آبی بخش صنعت، از عدد ۲ بشود عدد ۴ درصد، یعنی اگر این اتفاق می‌افتد حتماً یک انقلابی در بخش صنعت رخ می‌داد. نه تنها سیاست‌هایی که از سمت وزارت نیرو ابلاغ شده است، این موضوع را نه تنها افزایش نداده است بلکه تعدیل کرده است. ما روی صحبت مان هم با وزارت نیرو است یعنی اینجا ما سمت شما هستیم و هم با وزارت جهاد کشاورزی است. الگوی کشت قاعدتاً باید عوض شود در برخی از مناطق، بهره وری آب در بخش کشاورزی باید افزایش پیدا کند. یعنی از محل صرفه جویی آب در بخش کشاورزی، نیاز بخش صنعتی کشور تأمین می‌شود.
ولی پور: آقای ابراهیمی، اصلاً بحث همین است، ببینید اتفاقی که در سال گذشته در قانون بودجه اتفاق افتاد واقعاً فاجعه بود. آقای مهندس ابراهیمی اشاره کردند، سهم بخش صنعت از مصرف آب‌های شیرین ۲ درصد است، متأسفانه هرگونه اعمال محدودیت و به قول مدیریت بخش صنعت...
ابراهیمی: همه اش هم شیرین نیست، سرجمع ۲ درصد.
ولی پور: یک نکته‌ای عرض کنم، شهرک صنعتی شمس آباد با ۱۵۰ لیتر آبی که به آن تخصیص داده اند، خروجی آن ۴۵ هزار نفر اشتغال ایجاد شده است. ما در شهرک صنعتی شمس آباد می‌گویم مطلوب نیست، آب هنوز جیره بندی می‌شود، ما در ۲۴ ساعت، ۱۲ ساعت آب را نمی‌توانیم برای واحد‌های صنعتی مان تأمین کنیم. عرض بنده این است، چرا بخش صنعت شده است سیبل، در قطعی برق شده است سیبل، در مدیریت مصرف آب هم شده است سیبل، این درست نیست، سهم بخش کشاورزی ۹۸ درصد است. بنده همه فرمایشات شما را قبول داردم، انتظار دارم در بزنگاه‌ها و در جا‌هایی که تصمیم گیری می‌شود، در کمیته‌هایی که از شما دعوت می‌شود باید بروید و جدی از این مسئله دفاع شود، نه فقط در مجلس تصویب شود، باید قانون شود.
ابراهیمی: این مورد بنده عین تبصره ۸ قانون بودجه سال ۱۴۰۲، فرمایش شما درست است، گفته است که آب بخش صنعت باید جایگزین شود به آب پساب، ما به نیابت از واحد‌های صنعتی، ساعت‌ها در کمیسیون‌های مختلف رفته ایم و بحث کرده ایم، آن بخشنامه‌ای که از طرف وزیر محترم نیرو ابلاغ شد، این موضوع تا حدودی مرتفع شد.
ولی پور: مرتفع نشده است، دیروز داخل نامه زدند کل پروانه چاه‌های ما را باطل کردند. ما همین امروز پیگیری کردیم می‌گوید فرآیند صدور مجوز شما چیزی در حدود دو ماه سه ماه چهار ماه است.
ابراهیمی: اولاً ما به همکاران وزارت نیرو گفته ایم همه شهرک‌ها یک بخشی که آبی که مصرف می‌کنند آب شرب است، آب نیروی انسانی که نمی‌تواند آب غیرمتعارف باشد، دوم بخشی از تولیدات شهرک اساساً از آب با منشأ پساب ولو اینکه تصفیه شده باشند را ندارند، مثل آرایشی، بهداشتی، غذایی، دارویی، یک بخش دیگر از صنعت می‌شود می‌توانند از این آب استفاده کنند. نکته بعدی که واحد‌هایی که در شهرک‌های صنعتی مستقر هستند عمدتاً واحد کوچک و متوسط هستند، نیاز آبی شان حداقلی است، ما در همین بخشنامه‌ای که توسط وزیر محترم نیرو انتهای سال ۱۴۰۲ ابلاغ شد، گفتیم واحد‌هایی که بالای ۳۰۰ هزار مترمکعب در سال مصرف دارند، حدود ..
ولی پور: واحد‌های بزرگ در شهرک صنعتی نیستند.
ابراهیمی: بله نیستند. واحد‌های بزرگ توان مالی دارند می‌توانند. البته این را هم بگوییم بالاخره بخش صنعت و صنعتگران ما آدم‌های هوشمند هستند و فوق العاده آدم‌های اقتصادی و ارزش داشته هایشان را می‌دانند. آب را شما اشاره کردید، بیشترین ارزش افزوده آب شاید در بخش صنعت است، به ازای هر یک لیتر آبی که در شهرک‌های صنعتی تأمین شده است، متوسط ما در استان‌های مختلف از ۵۰ شغل داریم تا ۱۵۰ شغل، همین را مقایسه کنید با بخش کشاورزی و بخش معدن. می‌خواهم بگویم این اتفاق افتاده است.
ولی پور: هدف بنده مجلس است در این قصه، مجلسی که قانون بودجه را تصویب می‌کند، نمی‌دانم در کدام کمیسیون کارشناسی شده است، که بحث آب شهرک‌ها باید نظامند شوند، جایگزین شود. ایشان فرمودند در شهرک یک صنعت خاصی نیست، ما صنایع غذایی، دارویی داریم یک شبکه آب هم است، همه از آن شبکه استفاده می‌کنند و آبرسانی انجام می‌شود. در این قصه بحث این است که هر سیاستگذاری و هدفی که است، بخش صنعت را هدف قرار ندهند.

سؤال: از آقای علیزاده بپرسیم که اوضاع زیرساخت هایشان چطور است، چقدر شرایط را مطلوب می‌بینند، چون آقای ابراهیمی اشاره کردند در اکثر شهرک‌ها وضعیت خدماتی زیرساختی که راجع آنها صحبت می‌کنیم مطلوب است. آقای علیزاده این اتفاق در شهرک صنعتی شما افتاده است، مطلوب است یا خیر؟
علیزاده: مشخصات کلی شهرک هشتگرد را عرض کنم، ما در شهرک صنعتی غیر دولتی هشتگرد، کار کرده ایم که تا الان که با شما صحبت می‌کنم شاید ۷۰ یا ۸۰ درصد مشکلات زیرساختی مان را خودمان حل کرده ایم.

سؤال: آقای علیزاده، یعنی بدون اینکه دستگاه دیگری کمک کند و وظایف اش را انجام بدهد، خودتان انجام داده اید، یا نه در همکاری با هم این اتفاق افتاده است؟
علیزاده: شهرک صنعتی هشتگرد پس از تشکیل شهر جدید هشتگرد تصمیم به احداث آن گرفته شد حدود سی سال پیش و به نام ناحیه اشتغال خوانده شد. قرار بوده است که واحد‌هایی که می‌خواهند از شعاع ۱۲۰ کیلومتری تهران خارج شوند و آلاینده نباشند از نظر زیست محیطی، بیایند و آنجا مستقر شوند. درحقیقت شهرک ساز هم شرکت عمران شهر جدید هشتگرد بود. در یک مساحتی حدود ۲۵۰ هکتار که الان دیگر توسعه هم ندارد باید این شهرک را احداث می‌کرد که بعداً شد ناحیه اشتغال و بعد حدود ۱۲ سال پیش از مجوزی که ما از شرکت شهرک‌ها گرفتیم، شدیم شهرک صنعتی غیر دولتی هشتگرد. واقعیت اینکه همانطور که دوستان هم اشاره کردند، آن موقع شرکت شهرک‌های صنعتی نبود، شهرک ساز که شرکت عمران شهرک جدید هشتگرد وزارت مسکن و شهرسازی، الان مستندات آن است، هیچ کدام از این زیرساخت‌ها را فراهم نکرد. نه قطعه بندی درستی انجام داده بود، نه شبکه آبرسانی درستی داشت، نه شبکه برق درستی داشت، حتی آن موقع برق اش را با هزینه کسانی که رفته بودیم آنجا از طاووسیه با هزینه خودمان تقبل کردیم و در بحث چاه، چهار چاه عمیق بود که این چاه عمیق مشترک بود بین شرکت شهرک صنعتی و شهر جدید هشتگرد، از یک منبع اینها تغذیه می‌کردند. طبیعتاً از همان اول مصرف کننده خانوار اولویت داشت از دید اینها و همین مشکلات وجود داشت که تقریباً ۱۲ سال پیش که شرکت شهرک‌های صنعتی آمد ما را غیر دولتی اعلام کرد و مجوز فعالیت مستقل به ما دادند این حرکت جهشی ما از آنجا آغاز شد.

سؤال: آقای علیزاده، الان به لحاظ زیرساختی چالشی دارید، آب، برق، گاز، ارتباطات؟
علیزاده: بعد از آن مجوزی که اخذ کردیم ما دو کار را همزمان شروع کردیم که از زیر بلیت شهرداری بیرون آمدیم و خودمان مستقل شدیم دو کار را شروع کردیم. بحث اول اینکه گفتیم شهرک ساز که شرکت عمران جدید هشتگرد بود چه تعهداتی اینجا داشته است و انجام نداده است، وکیل گرفتیم، کارشناس رسمی دادگستری گرفتیم، یک دو سه چهار، عنوان کردیم و در مراجع قضائی طرح دعوا کردیم که اینها شهرک ساز این تعهدات را داشته است، باید به نفع واحد‌های تولیدی انجام می‌داده است ولی انجام نداده است شاید تا الان هم ادامه دارد و دو بار محکوم شده اند و حدوداً ۲۰ میلیارد تومان باید خسارت وزارت مسکن و شهرسازی و شرکت عمران باید به ما بپردازند. اما نکته دوم، آمدیم واحد‌های تولیدی مان را در مجمع عمومی شهرک جمع کردیم، واقعیت‌ها را بیان کردیم، گفتیم این واقعیت ما مشکل تأمین آب داریم، مسئله اصلی که دوستان هنوز اشاره نکرده اند، مسئله فاضلاب شهرک‌های صنعتی است، چون در این مدت نه تنها واحد‌های آلاینده را به هشتگرد آورده اند، جنرال پروپوس بود، یعنی همه جور صنایع آمد آنجا، از صنایع کاغذ گرفته، شیمی گرفته، فلزکاری، همه جور صنایع به آنجا آمدند. با مجمع مان درمیان گذاشتیم و گفتیم ما باید ضمن اینکه مطالبات شما را از شهرک ساز و حاکمیت درخواست کنیم و پیگیری می‌کنیم اگر می‌خواهیم روی پای خودمان بایستیم باید خودمان سرمایه گذاری کنیم. همین الان که بعد از ۱۲ سال مستقل شده ایم مشکل آب را برطرف کرده ایم و هر دو چاه عمیق با ۷۰ لیتر در ثانیه را دراختیار گرفته ایم. با زدن یک منبع ۲ هزار مترمکعبی خودمان را از شهر جدید هشتگرد جدا کرده ایم، خودمان هزینه کرده ایم، در بحث تصفیه خانه مدرن‌ترین تصفیه خانه‌ای که فاضلاب ما را به یک خروجی کشاورزی خیلی عالی تبدیل می‌کند، تقریباً از سه سال پیش ..

ابراهیمی: در زمینه آب یک نکته‌ای بگویم، صرف نظر از این که این آب تأمین شده یا نشده آن چیزی که ما واقعاً از واحد‌های صنعتی درخواست داریم، ما پیگیری خودمان را انجام می‌دهیم، آن وظیفه‌ای که داریم حتماً دنبال می‌کنیم، حتماً این مطالبه گری را از وزارت نیرو که به نیابت از شما خواهیم داشت، البته ما همکار هستیم در دولت ولی این پیگیری را خواهیم کرد، اما نکته‌ای که می‌خواهم عرض کنم ببینید ما آن قسمتی که شهرک دچار چالش آب است معمولاً برای واحد‌های پرمصرف است یعنی واحد‌هایی که بالاخره آب در چرخه تولیدشان مؤثر است، تقاضایی که داریم حتماً حتماً از سیستم‌های بازچرخانی استفاده کنند.
ولی پور: این اتفاقات افتاده است، در فرمایشاتتان فرمودید صنعتگران آدم‌های فرهیخته، هوشمند و دنبال تکنولوژی روز هستند، این اتفاقات می‌افتد، این اتفاقات افتاده.
ابراهیمی: اگر این اتفاق تدوام داشته باشد آن نیاز به حداقل می‌رسد ولی اگر مثل گذشته، شما مستحضرید بخشی از تأمین آب ما از منابع آب زیرزمینی است، نزولات جوی کاهش پیدا می‌کند، سطح آب زیرزمینی پایین می‌رود و مشکلات دیگر.
ولی پور: در این حوزه این فرمایش شما و مدیریت‌هایی که باید اعمال شود عرض کنم ما بهترین به نظر من مدیریت منابع آب در بخش شهرک‌های صنعتی اتفاق افتاده است، عرض کردم شهرکی مثل شمس آباد با وسعت بالغ بر ۲ هزار و ۸۰۰ هکتار با ۱۵۰ لیتر در ثانیه هزار و ۸۰۰ واحد صنعتی فعال نزدیک ۴۵ هزار کارگر شاغل در شهرک ۲۰۰ هکتار فضای سبز روپا این شهرک بهترین جای دیگر مدیریت نمی‌شود. من عرضم این است که در بحث آب دیدگاه دولت نسبت به مدیریت مصرف آب واحد صنایع که زوم کنند روی ۲ درصد باید این اصلاح شود نه تنها دولت، مجلس محترم باید ورود کند، من از مجلس انتظار نداشتم که در قانون بودجه ۱۴۰۲ چنین مصوبه‌ای بگذارد که منابع آب شهرک‌ها را بیایند کات کنند بروند پساب برای آنها تأمین کنند، اصلاً امکان پذیر نیست درست است که اصلاح شد با زحمات شما ولی دیدگاه نه در مجلس اصلاح شده و دیدگاه در دولت هم واقعاً اصلاح نشده است.
ابراهیمی: من می‌خواهم بگویم دولت نگاهش این است که شما بهره وری آب را بیش از ...
ولی پور: واقعاً این اتفاق افتاده حالا من مصداقی شهرک خودمان را مثال زدم، بله فرمایش شما که باید مدیریت انجام شود درست است. نکته بعدی که در بحث برق من فراموش کردم بحث کمبود برق و ناترازی مال امسال و پارسال و اینها نیست این موضوع از ۱۰ سال گذشته اتفاق افتاد آن موقع اعتراضات زیاد بود، صنعتگران مراجعه می‌کردند، بحث‌های زیادی می‌شد، در مجلس یک قانونی گذرانده شده که من الان قانون را آوردم خدمتتان تحت عنوان قانون بهبود مستمر محیط کسب و کار ماده ۲۵ این قانون سال ۹۰ ابلاغ شده است، من خیلی برایم جالب است این قانون ۹ سال است از ابلاغش می‌گذرد نه کسی، نه دستگاه نظارتی، وزارت نیرو راجع به این بند‌های قانونی از آنها سوال نکردند شما چه اقدامی انجام دادید، من عین ماده اش را قرائت می‌کنم خدمتتان، عین ماده که نه یک کلمه پس و پیش باشد که دوستان بگویند نظر خودش است من عین ماده‌ای که در قانون آمده قرائت می‌کنم.
گفتند در زمان کمبود برق، گاز یا خدمات مخابرات واحد‌های تولیدی، صنعتی و کشاورزی نباید در اولویت قطع برق، گاز یا خدمات مخابراتی باشند و شرکت‌های عرضه کننده برق، گاز و خدمات مخابرات موظفند هنگام عقد قرارداد با واحد‌های صنعتی وجه التزام وجه برق را در قراردادشان بیاورند ولی این اتفاق نیفتاده. نکته جالب این است خیلی جالب گفته شرکت‌های عرضه کننده خدمات مکلفند خسارت پرداخت کنند، چه کسی اصلاً این موضوع را بررسی کرد، من انتظارم است که سازمان صنایع کوچک درست است بدنه‌ای از دولت است به عنوان نماینده صنعتگران...
ابراهیمی: ما موافق ماده ۲۵ هستیم و قبول داریم.
ولی پور: اینجا هیچ بازخواست نشده، سالانه چقدر خسارت به واحد‌های صنعتی وارد می‌شود. من فقط یک نکته اش را می‌گویم، سال گذشته ما جمع کردیم هفته‌ای دو روز بود هفته‌ای دو روز سرجمع چهار ماه هر هفته ۸ روز در ماه چهار ماه این اتفاق افتاد تقریباً ۳۰ روز یعنی یک ماه در سال واحد‌های صنعتی به علت بی برقی کارشان تعطیل شده بود و یک جلسه خدمت رئیس کل بازرسی کل کشور بودیم که آنجا عرض کردم فقط یک نکته در شهرکی مثل شمس آباد هزینه پرداختی کارفرما‌ها به کارگرانی که کار نکردند برایشان فقط یک نکته چیزی حدود ۶۰۰ میلیارد تومان بود فقط همین یک نکته حالا عدم النفعشان به کنار، تعهداتشان به طرف فروشندگانشان به کنار، باید مطالبه گری شود، ما انتظار داریم ما هستیم، حتی بعضی از دوستان مراجعه می‌کنند به آنها گفتم شما بروید شکایت کنید اینجا قانون است چه طور سازمان امور مالیاتی واحد صنعتی وقتی یک جایی را می‌کشد می‌رود حسابش را مسدود می‌کند، ممنوع الخروجش می‌کند این هم قانون مصوب مجلس است، دستگاه نظارتی ورود کنند برای یک بار ممیزی کنند وزارت نیرو چقدر برق فروختید، چقدر ایجاد کردید، چقدر تعهد مانده دارید.

سوال: یک آماری ۸۶۰ شهرکی که داریم فرمودید بیش از نیمی از آنها الان وضعیت شان مطلوب است یک بررسی تفکیکی و یک گزارشی دارید که ارائه کنید چند تا از آنها مشکل آب و برق و گاز و ارتباطات دارند؟
ابراهیمی: ما در خود ۸۶۰ شهرک و ناحیه صنعتی سال گذشته شناسه‌ای که شهرک‌هایی که دارای تنش آبی هستند، تنش برقی هستند همین الان نیاز آبی یا برقی دارند تقریباً به ترتیب الان آمار دقیق در ذهن ندارم ولی تفکیک شده که کدامیک از شهرک‌های ما همین الان نیاز آبی یا برق دارند برای برخی هم راهکار داریم. در حوزه آب که بالاجبار که باید از آب خاکستری استفاده کنیم، بازچرخانی ما پساب تصفیه خانه فاضلاب شهری را داریم می‌خریم می‌بریم شهرک‌ها را تصفیه می‌کنیم، تصفیه ثانوی حداقل این است که در فضای سبز و بخشی از صنعت قابل استفاده است.
در خصوص برنامه‌های ما بالاخره بحث ناترازی برق اجتناب ناپذیر است، سرمایه گذاری در نیروگاه انجام نشده برخی از بخش اعظمی از تولید برق در کشور نیروگاه‌های برق آبی هستند ارتباط مستقیم با نزولات جوی دارند، بارش کم شود تولید برق هم کاهش پیدا می‌کند پس یک چیز اجتناب ناپذیر است، با این مسئله چه باید کرد.
ولی پور: من پیشنهاد دادم خیلی پیشنهاد واضحی دادم خدمتتان، شما به عنوان نماینده سازمان یک شهرک مصداقی خدمتتان عرض کردم شهرک شمس آباد ۶۰۰ مگاوات فروش رفته ۳۰۰ تا تأمین شده آن ۳۰۰ تا مانده پولش را دولت گرفته است یا نه. من نیامدم که فقط انتقاد کنم عرض بنده این است که اصلاً دیگر ادامه کار را انجام ندهد، همان مانده تعهداتش را بیاورد واگذار کند به بخش خصوصی پولی که از آنها گرفته برگردانده خودشان دولت تسهیل گری کند همین کاری که جنابعالی ارزنده هم است الان دارید در شهرک‌ها انجام می‌دهید احداث نیروگاه خورشیدی، این کار اتفاق بیافتد چه دلیلی دارد پول از مردم پس بگیرد هیچ منت هم سر مردم نگذارد، این اتفاق اگر بیافتد بخش عمده‌ای از مشکلات حل می‌شود، شهرکی مثل شمس آباد در بخش در زمان اوج مصرف کمبود انرژی چیزی در حدود ۲۰ - ۳۰ مگاوات است، ۲۰ - ۳۰ مگاوات برای شهرک صنعتی احداث اش من فکر نکنم زیاد مشکل باشد، من با واحد صنعتی صحبت می‌کنم می‌گوید من به عنوان سرمایه گذار آمدم شهرک صنعتی رفتم قرارداد بستم دولت مکلف است برای من تأمین کند، حرفش درست است یک قرارداد حقوقی است تعهداتش را انجام داده آن هم باید انجام دهد، ما پیشنهاد دادیم دوستان می‌گویند دولت آن سهم ما را حتی در قالب وام به ما بدهد نمی‌خواهیم اصلاً پولمان را به ما برگرداند ما برویم نیروگاه احداث کنیم خودمان برق مان را تأمین کنیم.

سوال: در دستور کار شما است چنین کاری؟
ابراهیمی: در حال بررسی است ولی کاری که می‌شود عملیاتی کرد استفاده از نیروگاه‌های تولید پراکنده مثل دی جی‌ها مثل سی اچ پی‌ها ما شناسایی کردیم حدود ۱۱ تا سی اچ پی است که یکسری گیر و گور‌های جزئی دارد که بخشی برمی گردد به دولت، یک بخشی مثلاً ممکن است خود بخش خصوصی مشکل داشته باشد اینها اگر مشکلاتشان برطرف شود تا قبل از پیک حدود ۱۰۰ مگاوات به ظرفیت برق شهرک‌های صنعتی اضافه خواهد شد.

سوال: این کار را انجام می‌دهید یعنی؟
ابراهیمی: بله، پیش بینی مان این است که ان شاءالله تا پایان خردادماه بتوانیم این ۱۰۰ مگاوات را وارد برق کنیم.
ولی پور: من منکر زحمات شما نیستم من عرضم این است که آن سازمان یا آن وزارت نیرو باید بیاید بابت کارش پاسخگو باشد، باید تعهدی که ایجاد کرده پاسخگو باشد، ما هستیم کنار شما اینها بیایند.
ابراهیمی: آن یک بحث دیگری است.
ولی پور: این قصه ابتر مانده از کسی هم مطالبه گری نکرده و آنها همه اش می‌گویند دولت...
ابراهیمی: شاید شش ماه، یک سال، دو سال دیگر جواب دهد، من می‌گویم امروز برای ناترازی چه باید کرد یکی بحث دی جی هاست، دوم تعریف زون‌های خورشیدی در شهرک‌ها استفاده از انرژی‌های پاک، باران نمی‌آید جلوی تابش را که کسی نگرفته است.
ولی پور: همین شمس آباد تا قم چقدر ماشاءالله زمین خالی است که هم پتانسیل ایجاد نیروگاه خورشیدی را دارد.
ابراهیمی: سال ۹۲ نقطه در کشور پیش بینی در مجاورت شهرک‌های صنعتی در داخل خود شهرک‌های صنعتی برای استقرار فرایند خورشید با شرایط ویژه به سرمایه گذار بدهیم.

سوال: چه وقت این کار را انجام می‌دهید، چقدر انجام شده است؟
ابراهیمی: این کار شده است. ما به لحاظ مکانی که حدود ۱۶ تا نقطه و یک شهرک تخصصی شال قزوین تا نقطه در هفت استان کشور تا یک ماه آینده هم در استان کرمان یک شهرک صنعتی تخصصی انرژی خورشیدی امکان واگذاری زمین شان را مهیا می‌کنیم.
ولی پور: تسهیل گری کنید این کار انجام شود.
ابراهیمی: برنامه مان این است که تا پایان سال ان شاءالله ۹۲ نقطه را بخواهیم شرایط واگذاری شان را مهیا کنیم.
ولی پور: صنعتگری که رفته سرمایه گذاری کرده بعضی‌ها دیگر واقعاً بی خیال دولت شدند آن طرف که نمی‌آید سرمایه گذاری اش را معطل کند به هر نحوی شده می‌رود با دیزل ژانراتور با راه‌های دیگر بخش را تأمین می‌کند ولی دولت واقعاً در اینجا علیرغم زحماتی که انجام شده ما منکر نیستیم ولی واقعاً خیلی عقب ماندگی داریم که باید برنامه ریزی شود.

سوال: می‌خواستم بگویم آب و برق را صحبت کردیم گاز و ارتباطات ماند.
ولی پور: زیرساخت یک بحث ایجادش یکی نگهداری اش است آن نگهداری اش اصل قصه ما است.
زیرساخت شهرک‌ها که احداث می‌شود طبق قانون نحوه واگذاری مالکیت و اداره امور شهرک‌های صنعتی به شرکت‌های خدماتی واگذار می‌شود که ما متولی آنها هستیم، الان یک چالشی با شرکت‌های صنعتی هست و علت عمده اش هم حساسیت بی مورد دستگاه نظارتی است، دوستان طبق قانون زیرساخت را باید رفع نقص کنند، اصلاح کنند و به ما تحویل دهند. شهرکی مثل شمس آباد زیرساختی که احداث می‌شود برمی گردد به ۳۰ سال گذشته مثلاً نمونه اش خیابان را آسفالت کرده تعهدش را هم انجام داده این بنده خدا الان می‌دهد به من نگهداری کنم، منابع من برای نگهداری چیست یک شارژی است که از واحد‌های صنعتی می‌گیرم صرف امور جاری شهرک انجام می‌شود. عرض بنده این است که در این بحث نگهداری شهرک‌های صنعتی قانون ما نیاز به بازنگری دارد الان ۱۰ سال از آن می‌گذرد نیاز به بازنگری دارد جامع نیست این قانون همه جوانب، قانون تأسیس شرکت خدماتی برگرفته از قانون تملک آپارتمان‌ها یعنی دوستانی که یک مقطع زمانی زحمت کشیدند و این قانون را تدوین کردند...

سوال: مثل مدل مدیر ساختمان ها؟
ولی پور: این قصه الان در شهرک‌های صنعتی اولویت اول دارد باید قانون نحوه واگذاری بازنگری شود، چون چالش‌های جدی الان است در شهرک، در شهرک اتفاقاتی دارد می‌افتد که فقر قانون است هیچ ابزاری نیست، تخلفات ساختار شهرک‌ها اتفاق بیافتد این استدعا دارم که آقای مهندس این را در دستور کارشان قرار بدهند.

سوال: آقای محمدعلیزاده شما جمع بندی بفرمایید، ما آب و برق را صحبت کردیم، شما فاضلاب را هم اشاره کردید پساب را اگر روی گاز و ارتباطات و نگهداری مثل آقای ولی پور نکته‌ای دارید بفرمایید؟
محمدعلیزاده: شرکت شهرک‌های صنعتی و تمام شهرک‌های صنعتی باید مطالباتشان و زیرساخت هایشان را همان طور که آقای ولی پور اشاره کنند جمع بندی کنند و از حاکمیت بخواهند که اینها را رفع کند مسئله آب، گاز، برق و انرژی، اما در عین حال واحد‌هایی که در شهرک‌ها مستقل هستند با مجامعی که تشکیل می‌دهند براساس واقعیت موجود تا آنجا که می‌توانند باید تلاش شان این باشد که روی پای خودشان بایستند، از وابستگی هایشان به اینها کم شود. ما تصفیه خانه مدرنی زدیم حدود هزار و ۱۰۰ متر مکعب بهترین آب کشاورزی را توزیع می‌کنیم الان می‌خواهیم همین آب را سرمایه گذاری کنیم برگردانیم به واحدها، ۱۰۰ میلیارد تومان هزینه می‌خواهد شهرک‌های صنعتی باید با بانک‌ها تعامل داشته باشند حداقل یک وام کم بهره بگیرند در این شرایط نقدینگی این را بدهند. در بحث نیروگاه و تأمین برق ما با صندوق توسعه ملی در ارتباط هستیم که بتوانیم براساس نیاز شهرک خودمان نیروگاه بزنیم یعنی من حرف نهایی ام این است که اگر واحد‌های صنعتی خودشان متشکل نشوند، خودشان مطالبات و نیاز‌های خودشان را از محل درآمد‌های خودشان با کمک‌های مالی دولت تأمین نکنند ما در زیرساخت‌های اساسی مان حداقل تأمین برق کشور ۱۰ سال برنامه ریزی لازم دارد ولی نه این مانعی نیست که ما مطالباتمان را سازمان یافته از شرکت شهرک‌ها و حاکمیت نخواهیم.
ولی پور: آقای محمدعلیزاده نکاتی که جنابعالی اشاره فرمودید فیلد کاری شهرک‌های صنعتی دولتی و غیر دولتی متفاوت است، فرمایش شما درست است مطالبه گری، شهرک صنعتی دولتی طرف حساب شهرک، طرف حساب صنعتگر خود دولت است.
محمدعلیزاده: ما صد درصد خصوصی هستیم.
ولی پور: بله شما خصوصی هستید، فراتر از شرکت‌های دولتی اختیارات خیلی خوبی دارید، مجامع تان تفویض اختیار می‌کنند خیلی کار‌های خوبی و نمونه‌های خیلی خوبی هم است. بحثی که بنده با آقای ابراهیمی داشتم شهرک‌های صنعتی دولتی تعهدات دولت است که به قول معروف پولش را از صنعتگران ما گرفتند هنوز بخشی از آنها انجام نشده، قصه ما با جنابعالی این است که شما شهرک صنعتی تان غیردولتی است ما شهرک صنعتی دولتی، کلیات مشکلاتش همه تقریباً مبتلابه همه است ولی اصل قصه طرف پاسخگوی ما در این قصه دولت است.

سوال: آقای ولی پور شما روی حوزه گاز و ارتباطات چالشی دارید؟
ولی پور: از اول هم وقت این موضوع می‌طلبد که سه چهار جلسه بیاید روی آن به طور تخصصی بحث شود.

سوال:، چون برق را مفصل صحبت کردیم ما در آستانه فصل گرما هستیم.
ولی پور: روی گاز هم ما مشکل داریم، بحث سرما که می‌شود متأسفانه قشری به قول معروف مظلوم‌تر از صنعتگر و فعال اقتصادی در جامعه ما نیست.

سوال: سال پیش چقدر قطعی داشتیم؟
ولی پور: سال پیش در فصل سرما واحد‌های صنعتی پرمصرف ما اعمال محدودیت کردند، واحد صنعتی که کار کاشی انجام می‌دهد، کار سرامیک انجام می‌دهد، کار بلور انجام می‌دهد اصلاً وجود واحد صنعتی به تأمین گاز بستگی دارد، اعمال محدودیت می‌شود و وقتی اعمال محدودیت می‌شود تولید واحد صنعتی بله در بخش گاز و بخش پخش فرآورده‌های نفتی تأمین سوخت جایگزین اینها مشکلاتی است...

سوال: چقدر آسیب دیدید از این محدودیت گاز در سال گذشته؟
ولی پور: من عدد و رقم ندارم، ما اگر گاز یک واحد صنعتی که تولید بلور و شیشه انجام دهد قطع شود آنی در عرض ۱۰ دقیقه در عرض یک ساعت کوره‌ای که بالای میلیارد‌ها قیمتش است کلاً از حیز انتفاع خارج می‌شود، خسارت‌ها در بحث گاز این طور است.

سوال: آقای ابراهیمی جمع بندی بفرمایید؟
ابراهیمی: ما متفقاً هم از ظرفیت بخش خصوصی و هم ما در مجموعه وزارت صمت و سازمان صنایع کوچک باید مجدداً این بحث مالیات بر ارزش افزوده و تخصیص بخشی برای نوسازی و بازسازی زیرساخت‌های شهرک‌های صنعتی باید هزینه کنیم به نظرم یک عزم جدی می‌طلبد ان شاءالله در مجلس جدید مجدداً این موضوع را پیگیری کنیم، چون آورده‌ای که برای شهرک‌های صنعتی دارد بخشی از این دغدغه‌ها و نگرانی‌ها را مرتفع خواهد کرد.